Oyuncular
Gazetinin direktoru
Cavid (gazeteci)
Gogo (bakkal)
Fırıncı
Fatoş teyze (müzik öğretmeni)
Zümbül
Kral
Kralın hizmetçisi
Cariye (terzi kadın)
Profesor
Hüseyin (pastacı)
Amca (tücar)
Anlatıcı
Kimsesiz kızanlar:
Yıldız
Sibel
Emre
Müjde
Melek
Ebru
Gazetecinin ofisinde:
Direktor: Of, ne yapacaz? İş eskisi gibi gitmiyor artık. Hiç kimse bizim gaztemizi almıyor. Ben senden memnun değilim, Cavid. Sanki işini nasıl lazımsa yapmıyorsun! Halkın ilgisini çekebilecek olaylar bulamıyorsun!
Cavid: Ama ne yapabilirim, şef?
Direktor: Bu senin işin. Sen bunun için para alıyorsun. Sana üç gün müsaade veriyorum. Eger halkın ilgisini çeken bir şey bulamazsan ben seni işten kovacam.
Cavid: Ama bu köyün içinde halkın dikatını çekmek için nasıl bir şey bulabilirim? Burda yeni bir şey yok. Her gün aynı şeyler oluyor. Eger yeni bir haber bulmamı istiyorsan kendimden çıkartabilirim.
Direktor: Benim işime girmiyor. Git 3 gün içinde dürüstle, yoksa falit olacaz. O zaman senin için daha da zor olacak kendine yeni bir iş bulasan.
Cavid: Sıkılmayın, şef. Bana değil 3 gün, 1 gün yeter.
Direktor: Güle, güle.
(Cavid dışara çıkıyor ve çok sıkılmaya başlıyor)
Cavid: Şimdi ne yapacam? Direktor bana 3 gün verdi. Ne için gene susmadım?
(kafasına vuruyor)
Ne için 1 gün istedim? Eger bulamazsam yeni bir olay beni işten atacak. Birşeyler yapmam lazım. Eger öylene kadar burda birşey bulmazsam... Yakın bir kasaba var. Oraya gidecem.
- - - - - - - - - - - - - - - -
Bakkalda:
Yıldız: Bu bakkal amca acaba yine bana veresiye verecek mi? Daha öbür borçları ödeyemedik.
(bakala dalıyor) Bakkal amca olabilir mi bana 6 yumurta veresiye veresen?
(Cavid içeri dalıyor)
Gogo: Kızım, ben sana ne zaman vermemişim?
(10 yumurta bir torbaya koyuyor). Bak, Yıldız, 10 tane koydum sana, ama dikkat et kırmayasan onları! Yok ne yesenez sonra.
Yıldız: Teşekür, Gogo amca.
(Yıldız fırıncıya gidiyor)
Fırıncıda:
Yıldız: Fırıncı amca, olabilir mi bana bir ekmekçik veresen?
(Cavid içere dalıyor)
Fırıncı: Ama kızım, bir ekmek yetecek mi size? Kalabalık kızansınız. Al sana bu 3 ekmeği ve hepinize afiyet olsun benden.
Yıldız: Çok çok teşekür. Sonra ödeyeceğiz, fırıncı amca!
Fırıncı: Tamam, olur! Hep olur. Sıkılma şimdi.
(Yıldız dışara çıkıyor ve hemen ekmeği ısırıyor)
Cavid: Aga, ne için yazmıyon tefterine? Sonra unutacan!
Fırıncı: Bak, kardeşim. Bunlar 6 kardeştirler. 5 kız, 1 çocuk. Altıncı kızan bebekken anası ve babası bir katastrof geçirip öldüler. Ve şimdi bu kızanlara bakan kimse yoktur. Onun için teftere yazmadım! Senin anlayacan, kızanlar bir parça ekmeye muhtaçtırlar.
Cavid: Demek bunlar çok ziyan durumdalar.
(Dışara çıkıyor ve oturup düşünüyor)
- - - - - - - - - - - - - -
Yolda:
Sibel: Günaydın, Fatoş teyze. Nasılsın bugün?
Fatoş: İyim, Sibel kızım, sen nasılsın? Kardeşlerinde nasıl? Bugün varmı ne yeseniz?
Sibel: Fatoş teyze, iyiyiz. Yıldız 10 yumurta ve 3 ekmek getirdi bize. Ben de gidiyorum 1 kile domata alayım veresiye.
Fatoş: (Sibelin kafasını okşayor).
Gitme Sibel. Dur bekle.Ben sana benimkilerinden verecem. Zaten fazla aldım.
Sibel: Çok teşekür, Fatoş teyze. Kızına da selam söyle.
Fatoş: Sen de kardeşlerine.
(Cavid bu küçük senayı serediyor)
Cavid: A-a, buldum!
(ellerlen gösteriyor sanki yazıyor).
“Merhametli halk 6 öksüz kızanları besliyor”
Sarayda:
Hizmetçi: Günaydın, padişah. Kahvaltınız hazır. Afyet olsun. Buyrun gazete de getirdim.
Kral: Sağol. Ama okumazsam da olur. Her gün aynı şey. Çoktan interestno birşey çıkmadı.
Hizmetçi: Yok efendim. Bugün aacık interestno bir şey var. Buyrun okuyun.
(Kral okumaya başlıyor).
Kral: “Merhametli halk 6 öksüz kızanları besliyor”. - Aaa... güzel bir haber, çok beğendim. Ben de istiyorum bu kızanlara yardım edeyim. Ne yapabilirim acaba? Hmmmm...
(Kral ve hizmetçi düşünşyorlar)
Hizmetçi: İsterseniz efendim, açayım mayçin doma bir telefon eger yer varsa onları orda brakayım ve belki bir gün birisini evlatlık alınacak!
Kral: İyi de. Ama orada yeterince ilgi görecekler mi ve birisi evlatlık alınırsa öbürlerine ne olacak? Onların arası bozulacak. Onlar birbirlerine çok alışmılar. Üzüntülü bir şey olacak. Yok, onlar lazım hepsi bir yerde kalsınlar. Bir ayrılık olursa onların aralarında yine büyük bir acı olacak. Ama kim alacak 6 kızan? Değil kolay. Büyük sorumluluk.
Hizmetçi: Birisi bu 6 kardeşi almak isterse lazım onun büyük bir evi olsun. Sonra da onların ihtiyaçlarını karşılamak için lazım yeterince para olsun. Ve en önemlisi bu kişi lazım bu kızanları bütün yüreklen kabul edip sevsin.
(hizmetçi konuşurken, krala bir fikir geliyor)
Kral: Buldum!!!
Hizmetçi: A-a-a-a. Kim o? Nerde onu buldunuz? Ben tanıyorum mu onu?
Kral: Evet tanıyorsun.
Hizmetçi: Çok heycanlandım. Söyleyin bana kim o!
Kral: Senin karşında oturuyor.
Hizmetçi: A-a, sizden kimse başka yok burda.
Kral: Evet doğru. Ben karar verdim bu kızanları evlatlık alayım ve benimle birlikte bu sarayda yaşasınlar. Ben onlara bir baba olmak istiyorum, ve onların bütün çektiği acıları unutturmak istiyorum. Ben onlara hasret kaldığı ana ve baba sevgisini vermek istiyorum. Rahat ve güvenilir bir yaşam onlara saalamak istiyorum. Mutlu bir gelecek istiyorum. Onlar da benim mirasçılarım olsunlar.
Hizmetçi: Ama padişah bu nasıl olacak? Siz önemli bir büyük kralsınız. Bunlar gene önemsiz fukara kızanlar. Bu utanılacak bir olay değil mi?
Kral: Başkalar benim için ne düşünürseler beni ilgilendirmez. Ben çoktan düşündüm acaba bu halka nasıl yakınlık gösterebilirim. Ben onlarlan vakıt geçirmek istiyorum. Prosto onların her bir derdini paylaşmak istiyorum. Haberciye haber verin köyün meydanına gitsin ve bu ilanı bildirsin. Benim yapmam gereken bir yolculuğa gidiyorum. Döndüm mü onları ziyaret edip onları yanıma alacam. Daa şimdiden heycanla o anı bekliyorum.
Evde:
(Kızanlar evde oturup tarana çorbası yeyorlar)
Emre: Kaç vakıt geçti; salamın tadını unuttum. Ben bugün kaşonlar ve şişeler topladım. Yarın onları satacam ve birkaç stotinki alıp salam alacam.
Yıldız: Ama Emre aga, unuttun mu? Geçen gün yumurta ve ekmek aldım ve ödeyemedim. İstersen önce borçlarımızı biraz kapatalım.
Müjde: (kapıdan dalıyor) Af edeceniz ama geç geldim. Bugün işler çok iyi gitti. Çok yabancılar köyümüzün pazarına geldiler. Onların hayvanlarına baktıktan sonra bir kaç lev kazandım.
Melek: Aferin sana Müjde, çok çalışkansın.
Ebru: Bakın kardeşler, Müjdenin kazandığı paralarlan borçlarımızı ödeyeceğiz. Emre yarın şişeleri ve kaşonları satsın hepimize Burgas salam alsın.
(Herkes sevinçten bağrıyor ve alkışlıyor)
Müjde: Of, Ebru abla, ana babamız olsaydı, hiç bir şeye hasret kalmayacaydık. Anlat bize yine, ana babamzı varken nasıl yaşardık.
Melek: Anamız çok güzel idi. Uzun kırmızı saçları, bir de yeşil gözleri vardı. Hep güleryüzlü idi.
Müjde: O bize hiç kızmadı mı?
Melek: Hayır, o bize hiç kızmazdı.
Emre: Melek, sen gene sus orada, sen kaç yaşında idin, sanki bir şey hatırlıyon. Elbette var kızdığı bize. Hem de çok iyi hatırlıyom, Ebru aba. hatırlıyor musun, ne zaman ikimiz komşumuz Fatoş teyzenin yatağına iki kurbağa koyduk ve gecede Fatoş teyzenin üzerinde kurbağa gezmeye başladı. Kadın az kalsın, korkudan aklını kaçıracaydı. Anamız sonra bizi bütün sokak kovaladı. Bir hafta kadar bizi kıra salmadı.
(herkes gülüyor)
Sibel: Babamız onu öğrenince sizi ne yaptı?
Ebru: Babamız hiç kızmadı. Bize iyi davrandı ve istedi Fatoş teyzeden özür dileyelim ve bir daa yapmayacaz diye söz verelim. Sonra da bir hafta boyunca sen, Emre, Fatoş teyze için pazarlık yaptın. Ben gene bir hafta süpürdüm ve bulaşık yıkadım. Babamız tarafından bizim cezamız bu idi.
Müjde: Ya babamız nasıl gözüktü?
Yıldız: Babamız uzun boylu, yakışıklı, sarı saçlı, mavi gözlü idi.
Sibel: Aaa, mare, mavi gözlü imiş. Onun gözleri güzel bir kaverengi idiler. Sonra da çok yumuşak yüzlü idi.
Müjde: Demek babamız bize hiç kızmazdı, öyle mi?
Melek: Aaa, babamız....
Emre: Sus, sus be, Melek. Sen ne hatırlayabilirsin? Ana babamız ölünce, sen ancak bir buçuk yaşında idin. Fazla katma kendini.
Ebru: Eh, biz de babamızı kaç kere öfkelendirdik. Ama babamız isterdi, yaptığımız belalardan bir ders alalım.
Yıldız: Melek, aacık dök bana Tarhana çorba, çok acıktım. Kaldı mı daa bir parça ekmek?
(Melek çorba döküyor, Sibel ekmeği uzatırıyor)
Müjde: Yaaa, anamızın yemekleri nasıl idi?
Emre: (karnını okşuyor) Mmmm, yemekleri çok güzeldi. Onun dolmalarını hatırlıyorum, köfteleri, sarmaları... Kokusu hayla burnumda; hiç unutmayacam. Kaç sene oldu, artık öyle yemekleri yemiyoruz. Ama bir gün belki yiyecez... ama belki.
Sibel: (Ebruya) Aba... yarın ne yiyecez?
Emre: Aaa, Sibel, unuttun mu. Kaşonları ve şişeleri satacam. Yarın salam yiyecez.
Müjde: Evet, Burgas salam.
Ebru: İstiyom, aacık sakin olasanız, beni iyi sesleyesiniz. Şimdiye kadar hep elalemden yardım alıyoruz. Ama hep onlara güvenemeyiz. Bir gün kişilerin kafası değişebilir, gene aç kalacaz. Hep onlar mı bize bakacak? Yani, lafın kısası, biz lazım artık daa fazla kendi yolumuzu bulalım. Herkes kendine iş arayacak. Sen, Müjde, başladığın işe devam et: köyümüze gelen tücarları karşıla ve hayvanlarına su ver. Oradan iyi para çıkacak.
Müjde: İyi, aba...
Ebru: Olamaz mı, sen bakır arayıp satasan? Onda daa fazla para var, ne kadar karton ve şişelerde.
Yıldız: Ben de komşu teyzemize çırak olayım. Aacık dikmeye beceriyorum, ama daa fazla öğretirsin bana. İleride hepinizin bagajlarını ben dikecem. Zaten çok ihtiyacımız var. Bakın bir kere bagajlarımıza.
Sibel: Eh, ne yapalım? Ben fırıncı amcaya gidecem. Hem temizlik yapacam, hem fırıncılığı öğretirsin bana. Çok merağım var, pideler, tatlılar yapayım. Belki de anamızın yaptığı tatlılar kadar güzel olacak.
Melek: Ben gene gidecem Gogo amcanın bakkalını süpürmeye.
(meydanda halk geziyor. Cavid oturup yazıyor)
Haberci: Duyduk, duymadık demeyin.... Duyduk, duymadık demeyin....
Sayın vatandaşlar! Padişahımız Kerim Barutov Kibritovdan sevgili halkına bir ilanı var. Bu altı öksüz kızanlara şimdiye kadar kim yardım ettiyse, onlara çok teşekür etmek istiyor. ?yle vatandaşlarla gurur duyuyor. Padişahımız kendisi o altı kızan evlatlık olarak kabul etti. Tezlerde gelip onları ziyaret edecek. Sonra onları kendi yanına alacak, sarayda yaşayacaklar.
(halk alkışlayıp seviniyor)
Fatoş: Şevik... kızanları çağırın. Zümbül, hemen git ahbaplarını çağır.
Zümbül: (gidip, kapıya vuruyor)
Ebru... Emre... Sibel... Melek... Yıldız.... Müjde. Size büyük, sevintirici haber var. Çabuk evlerinizden çıkın.
(herkes evden çıkıyor)
Ebru: Ne oldu, Zümbül?
Sibel: Naş bir haber?
Zümbül: Gelin oraya kadar, büyükler size anlatsınlar.
Cariye: Ay benim kısmetli kızanlarım. Hiç inanamayacam; ay... heyecandam konuşamayom.
Yıldız: Anlat, anlat....
Cariye: Kızanlar... bizim padişahımız sizi evlatlık aldı.
Fatoş: O sizin yeni babanız oldu.
Ebru: Bu nasıl oldu? Biz bir şey bilmiyoruz.
Fatoş: Kral, habercini yolladı o da meydanda bütün halka bildirdi, açan sizi evlatlık aldı. Ve birkaç vakıt için gelip sizi sarayına alacak. Artık hep orada yaşayacanız.
(bütün kızanlar seviniyorlar. Komşular onlarla sevinip beraber horo çekiyorlar)
Hüseyin: Kızanlar... siz şimdi boş durmayın. Padişahımız gelene kadar, lazım kendinizi hazırlayasınız.
Gogo: Herkes birşeyler öğrensin padişahın dikkatini çekip onu hoşlantırmak için.
Sibel: Ama biz ne yapabiliriz?
Emre: Neyle padişahımızı hoşlantırabiliriz?
Fatoş: Herkesin ne talantı varsa, onu daa da geliştirsin.
Müjde: Fatoş teyze... ben anlamıyorum, ne demek istiyorsun?
Fatoş: Bak, açıklayayım. Mesela, Emre, sen beceriyorsun, şarkı söylemeyi. Sesini daa da geliştir ve birkaç yeni güzel şarkı öğren.
Cariye: Yıldıza ben öğretireyim, güzel bir fıstan yapsın. Onun zaten merağı var dikici olsun.
Fatoş: Ebru, sen daa fazla kitap oku. Geografiya, istoriya, matematika... daa çoook bilgi kazan.
Hüseyin: Sibel, ben sana öğretecem, güzel pasta ve tatlılar yapasın. Kral bayılsın, senin nefis tatlılarına.
Gogo: Melek, sen gene çok güzel boyamayı biliyon. Küçük hudojniçkasın. Öğretirecem sana, onu daa da güzel yapasın. Bende hiç kullanmadığım boyiçkilerim var, onları sana verecem.
Müjde: Ya ben... ben ne yapacam?
Emre: Sen küçüksün. Sende ne talant olabilir? Sen yine git, hayvanlara bak. Para kazan, idaremiz olsun. Biz artık çok meşgul olacaz; başka işlerlen uğraşamayız.
Sibel: Sonra yemeğimizi hazırla, vaktımız olmayacak öyle prost işler için.
Melek: Bagajlarımızı da yıka: üstümüz başımız temiz olsun.
Yıldız: Artık herkes bize bakacak.
Cavit: Ay... deli olacam sevinçten. Bu kadar kısmetliyim. Bu nefes kesici bir haber. Ben şefime demedim mi, yeni bir olay bulacam. Bana hazırlasın bir Ferari, svyat çerven... edin za teb, edin za men...
(şarkı söyleyip uzaklaşıyor)
(direktorun ofisinde)
Direktor: (vestnik okuyor, kafasına vuruyor)
Cavit, gel buraya. Sen artık bütün mü çıldırdın?
Cavit: Ne oluyor, şef? Neye bu kadar bağırıyorsunuz?
Direktor: Bak burada ne yazıyor... Padişah Kerim Barutov Kibritov altı kimsesiz ve fukara kızan evlatlık almış. Tamam, biliyorum... kimi kere haberleri uyduruyon, kimi kere sade abartırıyon. Ama bu sefer artık çok aşırı gittin.
Cavit: Ama şef, ben bu sefer kendimden hiç bir şey uydurmadım. Hepsi son bukvaya kadar gerçektir.
Direktor: Sen kafayı mı üşütürdün? Bu fantazi hikayeleri kime inantırmaya çalışıyorsun? Sen iyi gibi düşündün mü? Padişahımız Kerim Barutov Kibritov haber alırsa, ne olacak biliyon mu? Bizi yakıp kül edecek.
Cavit: Direktor bey inanın bana. Ben burada hiç bir şey uydurmadım. Gelin benimle meydana kadar, bütün halka sorun. Herkesin haberi oldu.
Fatoş: Bak Emre, bu ton öyle... aaa...
Emre: Aaaa....
Fatoş: Ben sana yeni şarkının notlarını getirdim, sana yardım edecem.
(şarkı söylüyor; insanlar da ona hayran kalıyor)
1. kişi: Bakın bu kızana, ne güzel söylüyor.
2. kişi: Çok da güzel sesi var.
1. kişi: Kral onu çok beğenecek.
Yıldız: Ay.... (iyne ile parmağına batıyor)
Cariye: Dikkat et, Yıldız. Yoksa bu güzel fıstana kan gelecek, sonra çıkmayabilir.
Yıldız: Bayağa da zor ve uraştırıcı bir iş... Of.... acaba daa ne kadar vakıt kaldı, padişah, yani yeni babam gelene kadar. Balim bu fıstanı bitirebileyim.
Cariye: Yıldız, burasını dikme, bu böyle kalacak. ... Ay, çok güzel bir fıstan oldu, kral bayılacak. En güzel sen olacan.
Ebru: Of... yapamayom.
Profesor: Dur, Ebru kızım. Değil o kadar zor bu matematik. Sahi, ben de kimi kere kafamı üşütürüyom. İstiyorum her şeyi matematikle çözeyim. Ama kızım, diyeyim mi sana bir şey: kral en çok seni beğenecek. Değil mi, onun parası çok. Lazım birisi onu çok güzel saymayı bilsin. Belki ilerde para saymak için öyle maşinalar çıkacak. Krallar bilgili kişilere bayılırlar. Seni en çok beğenecek; en önemli sensin.
Hüseyin: Sibel, tut bunları. Bak bunlar yeni kitaplar. Büyük kasabaya gittim, aldım onları. En güzel, en yeni, en nefis pastalar, pideler, yemekkler çıktı. Ben öğretirecem sana bunları. Baala önlüğünü, bir torta ile başlıyoruz.
Sibel: Eyva, çok heyecanlıyım. Çok merağım var, bunları öğreneyim. Ama eger padişahımız bunları beğenmezse, o zaman ne olacak, Hüseyin amca.
Hüseyin: Aaa, olur mu, kızım? Naş da beğenmeyecek? Bak, burada çok özel bir şey var.
(sağına soluna bakıp çok alçak sesle konuşuyor)
Şşşt, bak şimdi, hem yumurta koyuyorsun. Ama çujbinada öyle bir ilaç çıktı ki...
Sibel: İlaç mı?
Hüseyin: Değil senin bildiğin ilaç diş ya da kafa aarısı için. Buna ilaç diyoruz, ama aslında yumurta kaşa gibi bir şey, hamuru çok güzel şişirtiriyor. Bir de.... super bir smetana buldum; daa hiç kimsede yok. Bunları kullanarak bir pasta yaptık mı, kral onu o kadar beğenecek, her gün bir tane isteyecek; çak parmaklarını yalayacak.
Sibel: Çok sevindim, haydi, hemen başlayalım.
Hüseyin: Kral en çok senden hoşlanacak. Bak görecen, bugün konuştuğum sözleri hatırlayacan.
Gogo: Melek, al sana bunları. Bunlar dedemden kalma, daa hiç kullanmadım.
(onun eline boyiçki veriyor)
Melek: Çok teşekür ederim, Gogo amca.
Gogo: Bir şey değil.
Melek: Sen ne düşünüyon. Acaba krala ne çizip boyayabilirim?
Gogo: Hmm... sayın padişahımız beğenecek... şey... bence... beygir olabilir.
Melek: İyi de.
Müjde: Hoşgeldin amca. Yolculuk bu sefer nasıl geçti? Otur bakalım, al bir bardak su ve otur. Ben senin eşeğine bakacam.
Amca: Sağol, Müjde. Ay, zaten çok yoruldum. Pazarlık yapmadan önce aacık dinleneyim.
Müjde: Amca... sana getireyim mi bir kaave?
Amca: (ona para veriyor) Tamam, al bana bir tane. Kendine de bir vaflacık al.
(Müjde eve gidiyor, yolda bir ekmek alıyor)
Müjde: Aaaa... nerede agam, abalarım? Çok geç oldu ve daa kimse yok. Gidip onları arayım. Ev işlerinde etsinler bana yardım.
Ebru aba, sen evde bana yardımcı olabilir misin?
Ebru: Ohoo... benim hiç vaktım yok. Ben lazım daa bu gece bu matematik zadaçayı çözeyim. İstiyorum, kral beni beğensin.
Müjde: Ebru aba, olur mu bana da birkaç şeyler öğretiresin? Ben de istiyorum, kral beni beğensin.
Ebru: Aaa... yok öyle şey. Ben çok zor şeyler profesordan örendim. Seninle uğraşmak için hiç vaktım yok.
Müjde: Emre aga, sen bana yeni bir şarkı öğretirebilir misin?
Emre: A be git başımdan. Bunlar değil ufak kızanlar için
Müjde: Lütfen... ne olur? Padişah benden de hoşlansın.
Emre: Çekil yanımdan.
Müjde: Sibel, sen ne yapıyorsun?
Sibel: Bugün bana Hüseyin amca bir retsepta verdi çok güzel bir pasta için.
Müjde: Bana da göster, Sibel aba, lütfen. Olamaz mı bana da öğretiresin? Ben de birşeyler yapabileyim.
Sibel: A be, Müjde, bu iş sana göre değil. Sen bir kere okuma yazmayı biliyon mu?
Müjde: Hayır.
Sibel: Bak, bütün bu kitapları Hüseyin amca verdi. İçinde en güzel retseptalar var. Git başımdan, vakıt yok, seninle anlaşayım.
Müjde: Ay ne güzel beygir çizdin.
Melek: Elbette, lazım güzel olsun da padişah beğensin. Baştan değildi kolay, ama artık beceriyorum.
Müjde: Melek aba, benim de canım çok çekiyor, öyle bir şey yapabileyim. Bak, burada bir fırça daa var. Öğretirsene bana, ben de senin gibi resim yapabileyim.
Melek: Rahatsız etme beni, yoksa bir greşka yapacam.
Cariye: Yıldız, gel bu yanı, bu fıstanı şimdi deneyelim.
Müjde: Ay..... Yıldız aba, inanamayacam. Dünyanın en güzel fıstanı galiba budur. Padişah onu çok fazla beğenecek.
Yıldız: Elbette. Ne sanıyon, boşuna mı dikiyorum burada? Sen küçüksün, daa böyle şeylerden anlamıyon. Bagajlarımı yıkadın mı, ha? Benim vaktım yok artık öyle işler için.
Müjde: Aacık bana da öğret. Ben çabuk bir iyne getirecem.
Yıldız: Mar Müjde. Nereden nereye sana bu kadar zor bir şey öğretirecem. Çekil buradan.
Müjde: (kendi kendine) Kimse bana bir şey öğretirmek istemiyor. Agamla ablalarıma ne oldu? Çok değiştiler. Sabahtan akşama sade kendilerini bu işe kaptırıyorlar. Sanki bana karşı artık sevgileri kalmadı. Çok gururlu oldular. Sanki yarışmaya katılıyorlar.
Padişah da her an yolculuktan dönebilir. Bir tarafça gece gündüz onu büyük heyecanla bekliyorum, gelsin artık. ?bür tarafta, bir korku içindeyim. Bende hiç bir talant yok. Neyle onu hoşlantıracam? Beni acaba nasıl karşılayacak?
Anlatıcı: Birkaç gün geçiyor.
(kral tücar bagajlarıyla pazara geliyor)
Kral: Bana bir kişi bulabilir misin, eşeğime baksın?
Müjde: Amca, o zaten benim işimdir. Burada işliyorum. Verin bana bu eşeği ona su hem de saman vereyim. Siz de biraz dinlenin. Buyurun, oturun. Yolculuk nasıl geçti? Nereden geliyorsun? Seni herhalde burada sefte görüyorum. Buraya kalmak için mi geldin, yoksa gene hemen dönecen? Rahat mısın? Çay mı, kahve mi getireyim?
Kral: Yok, sade aacık oturup dinleneyim, zerrem uzaktan geldim.
(uykuya dalıyor – Müjdenin gözleri ondan ayrılmıyor – kral uyanınca bunu fark ediyor)
Kral: Sen bana hep böyle bakarak bütün zaman yanımda mı oturdun?
Müjde: Evet... (utanarak başını indiriyor).
Kral: Sen ne arıyorsun?
Müjde: Bi şey... Amca sen çok sevimli bir adamsın. Senin yanında kendimi çok rahat hissediyorum. İstiyorum seninle daa fazla kalayım.
Kral: Çok akıllı bir kızsın. Bir daa geldim mi, daa fazla vakıt beraber geçirecez.
Müjde: Evet, efendim, her gün seni bekleyecem.
Anlatıcı: Kısa bir zaman sonra, o adam gene oradan geçiyor.
Müjde: Aradığınız insanları buldunuz mu?
Kral: Evet, onları buldum. Ama hepsi çok meşgul idiler. Hiç kimse bana vakıt ayırmadı,
Müjde: Ne demek istiyorsun, amca?
Kral: Birincisi okumak ve zadaça çözmekten başını bile kaldırmadı. O bana dedi, yarın gene gelecekmişim.
İkincisi güzel pastalar yapmaya uraştı.
Üçüncüsü fıstan dikerdi, kendini bütün o işe kaptırdı.
Dördüncüsü şarkı söyledi ama söylerken bana bakmadı bile. Onun etrafında çok insan vardı: hepsi de adama hayran kalıp alkışladılar.
Beşincisi gene hudojniçka idi. Dedi lazım imiş önce çizdiği beygiri boyasın. Kimseye izin vermiyor, ona yaklaşsın – greşka yapmasın diye.
(Müjdenin gözleri bütün açılıyor – bu adamın kral olduğunu anlıyor)
Müjde: Şimdi anladım, sen kimsin. Ama sen hiç padişaha benzemiyon.
Kral: Evet, zaten toçno bunu yapmak istedim, anlamasınlar beni. Kral olmak kimi kere çok zordur. Yalnızlık çekiyorum. Benim etrafımda insanlar çok değişik davranıyorlar. Ya benden durmadan bir şey istiyorlar, ya da durmadan yaa çekip aazıma bal sürüyorlar. Hepsi önümde gösteriş yapıyorlar, kendilerini bana beğentirsinler.
Müjde: Ama bunun için kralsın, değil mi?
Kral: Evet, doğru. Ama kimi kere kendi halkıma yakın olmak istiyorum. Onlarla oturup muhabet yapmak istiyorum. Onlara sormak istyorum, günleri nasıl geçti diye. Prosto onlarla birlikte güleyim ve aalayım. Bazen sadece onların babaları olmak istiyorum.
Müjde: Onun için mi bizi evlatlık aldın?
Kral: Evet, onun için. Büyükler hep benim ilgimi çekmek için bir şeyler yapmaya çalışırlar. Ama kızanlar öyle değil. Onlar biliyorlar, açan onları oldukları gibi seviyorum.
Müjde: Ama agamın ve ablalarımın vakıtları yok muydu?
Kral: Evet, ne yazık öyle. Ama ben gene gelecem ve belki o zaman bana biraz vakıt ayırabilirler benim için.
Müjde: Padişah amca, benimle şimdi ne olacak? Benim hiç talantım yok, hiç özel bir şeyi beceremiyorum. Ama gece gündüz seni heyecanla bekledim, senin kızın olayım.
Kral: (gülümseyerek) Sevgili kızım, sende bütün talantlar ve hediyelerin en güzeli var – o da senin kalbin, iyiliğin, vaktın ve senin sevgin. Elbette sen benim kızım olacan. Seni olduğun gibi seviyorum.
(sarmaşıyorlar - çıkıyorlar)
Anlatıcı: Ve öyle oldu ki, hangi kızanlar çok talantlı idiler ama vakıtları yoktu, kralın ziyaretini kaçırdılar. Ama hiç talantı ve hediyesi olmayan kız, bütün yüreğini verdi, işte, kralın kızı o oldu.