“Allahın sözü temiz süte benziyor. Siz de, yeni doğmuş bebekler gibi, o sütü özleyin. Öyle ki, onunla kurtuluşta büyüyesiniz.” (1.Petrus 2:2)

Ayten: Ne istiyon, ben geliyorum toplantılara. Sen bakma, son günlerde pek gelemiyorum bu hastalık yüzünden, ama evde duacağızımı yapıyorum.

Elmas: “Şimdiye kadar lazımdı, muallimler olasınız. Ama gene ihtiyacınız var, birisi gelip size Allah Sözünün en birinci meselelerini öğretirsin. Size daha süt lazım, kuvvetli yiyenti değil!” (İbraniler 5:12)

Ayten: Emi, biliyorsun ben çok okumuş değilim...

Elmas: Bak, yanlış anlama, ama bana öyle geliyor, sen de iman konusunda o bonsay ağaçlarına benziyorsun. Şeytan hep gelip senin ruhsal köklerini kesmiştir, sen de hep aynı derecede kalmışsın. Hiç büyümemişsin.

Ayten: Ama...

Elmas: Ayten, sen Allahın sözüyle yaşıyor musun? Onu okuyup büyüyor musun? Başkalarını Rabbe getiriyor musun? Gittikçe daha fazla İsa'ya benziyor musun? Başkalarına yol gösteriyor musun?

Bak, Ayten, ben gelmedim seni kızdırayım, ama sana kuraj vereyim. Sen nasıl bu çiçeklere bakıyorsun güzel büyüsünler, aynı onun gibi kendi imanlı hayatına da bak, hep Rabde büyüyesin.

Ayten: Haklısın, haklısın... aslında çok geri kaldım. Benden içi Allaha dua et.

Elmas: Evet hepimiz dua edecez senin için. Ama şimdi ver bir akıl bu çiçeğe ne yapayım ben?

4. Yeni Windows

İsmet: Aaaa.... bu komputer beni deli yapacak. Olmuyor, arkadaş, olmuyor! Te, sabahtan beri uğraşıyorum, bir türlü çalıştıramıyorum. Bıktım yahu! 12 saat oldu artık!

Mahmut: Sakin ol, İsmetçiğim, baştan anlat! Derdin ne?

İsmet: Değil mi, geçen ay yeni komputer aldım, hazır yeni Windowsla geldi. İnternet de taktırdık... her şey normal giderdi. Bir de bakıyorum gittikçe daha yavaş işlemeye başlıyor. Arkadaş, bir papka açıyorum, sürüyor on, onbeş dakka. Skype'a, Facebook'a dalamıyorum. Şarkı sesleyemiyorum. Film bakamıyorum. Naş bir şey bu, anlayamadım. (kalkıyor) Ama biliyorum neden: o herifler bana bozuk komputer sattılar. Ah, onları bir elime geçirirsem...

Mahmut: Dur a, alatlama! Ko bir göz atalım senin komputerine.... Hmmm.... Aah... Tssk.... Olmasın....

İsmet: Ne oldu? Ne oldu? Bir şey buldun mu? Değil mi, bana datası geçmiş Windows sattı o herif, ha? Daha şimdi gideyim onun suratına bir tane... (kalkıyor, yakesini alıyor)

Mahmut: Hoop, dursana. Kimseye asılma, suç sende!

İsmet: Ne? Bende mi? Nasıl yani?

Mahmut: Sen antivirus programını koymamşın, bir ton virus daldı senin komputerine.

İsmet: Aaa.... virus mu, nasıl olacak? Kimse bana demedi, açan lazım imunizacia yapayım. Şimdi ne naapacaz, vitamin mi, antibiotik mi verecez?

Mahmut: Ee, sen de! Güldürme beni! Bunlar komputer virusları... elektronik bir şey. Ama sıkılma, ben sana şimdi instalira yapacam antivirus programı....

(aacık uğraşıyor) ...oldu... te şimdi başladı sendeki virusları bulsun... Gel bak, bak, kaç tane buldu.

İsmet: (korka korka yaklaşıyor) Bulaşıcı olmasın, hey!... Hiiii, 820 tane virus buldu...

Mahmut: Daha da çıkacak... arkadaş bunun çaresi yok! Sen yanmışın!

İsmet: Naş ya! Ne olacak şimdi? Lazım komputeri bokluğa atayım, öyle mi?

Mahmut: Değil öyle. Tvırd diskte her şey olduğu gibi kalacak, ama yeni bir Windows geçirecez eskisinin üzerine. O zaman düzelecek... te şimdi hemen harekete geçecem...

İsmet: Off... çok sağol! Canımı kurtardın. Sensiz ne yapacaydım kendime?

Mahmut: OK ... bu şimdi otomatik devam edecek daha yarım saat kadar... kusura bakma lazım gideyim.... çiao!

İsmet: Sen de çiao! ... (komputerin önünde oturuyor, seyrediyor) ... daha 25 dakka kaldı ... (yavaş yavaş uykuya dalıyor) (zil çalıyor, İsmet uyku sersemi konuşuyor)

Ha.. ha.. brakın beni rahat. Brakın beni! Bana dokunamazsınız! Ha, ne oldu? Off.... uykuya daldım galiba. O da kim şimdi?

Oktay: Merhaba, İsmet kardeşim, seni dolaşmaya geldim. Naapyon sen?

İsmet: Aha, Oktay kardeş. Gir içeri. Brak, deli oldum. Bütün gün bu komputer bana düşmanlık yapıyor... ama yenecem onu...

Oktay: Hehe.. ne oldu ya, anlat bakalım.

İsmet: A be, önce anlayamadım, ama Mahmut geldi, bana yardım etti... bütün virusları çıkartırdı... te şimdi lazım işlesin ... (gidip deniyor) Sade bir kere deneyim.... Aaa... aaa.. aaaaaaaaa......

Oktay: Ne oldu ya?

İsmet: A be bu Mahmut da... uş yardım edeceydi, ama komputer şimdi gene hiç işlemiyor... açılmıyor bile. Te, kendin bak...

Oktay: Ne yaptı ya?

İsmet: Ne mi yaptı? Önce virusları çıkartırdı, sonra yeni windows instalira yaptı. Ama şimdi gene hiç işlemiyor. Eski halinden daha da beter oldu.

Oktay: Peki, instalira yaparken, eski windowsu sildi mi?

İsmet: Tsk.. a a.. direktno yenisini eskisinin üstüne geçirdi.

Oktay: Demek, tam düşündüğüm gibi oldu. Ben yolda onunla karşılaştım, bana anlatırdı olayı. Hem de çok övündü, açan senin komputerini kurtarmış.

İsmet: Ne? A be... kızkırdı beni. Hem yapamıyor, hem daha da beter yapıyor, hem de övünüyor. Bak ne yapacam onu şimdi. (çıkarıyor CD, bağırıp onu kırıyor) Te, Mahmut görüyon mu, al .. al ..

Oktay: Dur ya, yavaş ol! Adam istedi sana iyilik yapsın, ama hiç anlamadan daha kötü yaptı. Şimdi sakinleş, ben sana asıl yolu gösterecem.

Bak şimdi, senin komputerine viruslar daldı mı, yeterli değil onları çıkartırasın... yoksa hep gene gelecekler. Lazım o problemi kökten çözesin. Sonra... bir operatsyona sisteminın üzerine başka bir tanesi takasın olmuyor.

İsmet: Ee... o zaman nasıl yapacan onu?

Oktay: Lazım senin bütün tvırd diskin silinsin ve yepyeni bir operatsyona sistema takılsın.

İsmet: Hii... yapma! Herşeyi silmek mi?

Oktay: Tabii, ancak öyle emin olabilirsin.

İsmet: O çok korkunç değil mi? Ya bir greşka olursa.

Oktay: Evet, bunun yapan kişi lazım işinden anlayan biri olsun. Sıkılma, ben sana şimdi onu yapacam. ... te gidiyor.... bak, o şimdi instalira yaparken, aacık konuşalim senden için.

İsmet: Benden için mi?

Oktay: Evet. Sanıyorum sen imanlısın, değil mi?

İsmet: Şükür Allaha. Çak nenem imanlı idi, anam babam da!

Oktay: Güzel. Ama bu senin komputerinden bir ders al: bir sürü virus girdi, onlar büyük zarar veriyor, ve braktın mı en sonunda komputer hiç işlemeyecek. Günahlar da öyle: onları yok edemezsen, en sonunda sana ölüm getirecek.

İsmet: Ölüm mü? İyi de imanlılar ölmeyecek mi?

Oktay: Aldanma, ikinci bir ölüm var: sonsuza kadar Allahtan uzak durmak var.

İsmet: Aa... istemem onu!

Oktay: O zaman bak ne oluyor burada: olmuyor sadece İsayı bir din gibi, eski insanın üstüne geçiresin. Senin kafandaki tvırd disk de lazım bütün silinsin, yeni bir operatsyona sistema olsun hayatında. Eskisinden hayır yok.

İsmet: Eee? Nasıl olacak o? Birhangi operatsya mı olacam?

Oktay: Bu değil doktorun masasında, ama Allahın sözü ile oluyor. Gördün mü, ben artık İncili telefonuma taktım. Bak şöyle diyor: “Et ve kan Allahın krallığını miras alamaz” ve de “bir kişi yeniden doğmadı mı, Allahın krallığını göremeyecek.” onun için bize şöyle akıl veriyor: “Bu elaleme uymayın. Ama düşünceniz yenilensin, ve böylelikle bambaşka kişiler olun.” (Kutsal Kitabı gösteriyor) Ondan sonra bu senin operatsyona sısteman olacak: her gün ona bakacanö o senin kafanı işletirsin. ... Ha, hazır, yeni windows artık işliyor.

İsmet: Çok sağol, aga. Çok iyi yaptın. Peki, benim kafamdaki yeni operatsyona sistema ne zaman instalira yapacaz.

Oktay: Haha... çok güzel söyledin. Ne zaman kendini hazır hissedersen söyle, beraber dua edecez.

5. altı havyana bakmak

(Publius ve Fortunatus ağır ağr ve yorgun yolculuk yapıyorlar)

Publiyus: Bak Fortunatus, az kaldı!

Fortunatus: Ne demek az kaldı? Ayaklarım şişti, ellerim bu kayalardan paramparça oldu. Soluğum kesildi. Publiyus, dur aacık. Lazım oturayım, kendime geleyim. (ikisi oturuyorlar)

Publiyus: Dayan, kardaşım, dayan. Karşılığın büyük olacak.

Fortunatus: A be, daha şimdiden pişman oldum. Niye geldik bu ıssız yere? Burada sanki ne var? Kutsal adam imiş... ha! Ne yapayım onun kutsallığını, açan burada çölde geberiyoruz?

Publiyus: Eee, arkadaş, ben sana derken aacık o kileleri indir. Bak, boşuna gelmedik buraya Mısırın Çölüne. Buradaki kutsal adam Antonius bütün dünyada tanınıyor. O Mesihin yolunu bizden kat kat daha iyi anlıyor ve bizden çok daha büyük imanlıdır.

Fortunatus: İyi de, iyi de. Laf yapmıyorum. Prosto merak ediyorum, daha ne kadar kaldı.

Publiyus: Geldik sayılıyor... te burada 300-400 metre kaldı. Sık dişlerini... haydi koçum benim. (kapıya geliyorlar - bir bekçi onları karşılıyor)

Bekçi: Kimi arıyorsunuz? Biz burada kimseyle anlaşmıyoruz, aramzıda kalmak istiyoruz. Ne için buraya geldiniz.

Publiyus: Efendimiz, bağışlayın bizi. Biz de Mesihin öğrencileriyiz. Sizin bu yeriniz için Kartago'da işittik. Ve duyduk ki, Antonius'tan için, açan çok kutsal bir imanlıdır ve herkese Allahın yolunu daha iyi öğretiriyor.

Bekçi: Hmm... demek çak Kartago'dan buraya geldiniz Antonius'la görüşmek için.

Fortunatus: Evet... öyledir. N eolur, brakın bizi içeri. Bir gece daha kırlıkta geçiremem!

Bekçi: Peki, içeri girin bakalım. Ben size her tarafını gösterecem. Ama bir şey peşin söyleleyim: Antonius'u çok fazla rahatsız etmeyin, o çoook meşgul bir kişidir. Gece gündüz onun işi var.

Publiyus: Tabii, tabii... çok teşekkürler anlayışınız için.

Bekçi: Te, burada ahırlar, beygirler, eşekler ve katırlar için - Orada koyunlara bakıyoruz - Sağ tarafınızda üzümleri sıkmak için yer var - Te orada mutfak - dershane .. bibliyoteka, orada kitapları kopya ediyorlar - ve o kulede Antonius yaşıyor.

Fortunatus: (kapıyı açmaya bakıyor) Aaa, bu kapalı... hiç buraya inmiyor.

Bekçi: Hayır, Antonius hep kulede kalıyor. Öbür rahipler bütün bu işleri yapıyor,, ama Antonius bunlarla uğraşmıyor.

Fortunatus: Peki, o zaman ne yapıyor bütün gün? Canı sıkılmıyor mu?

Bekçi: En iyisi siz ona sorun, o size direktno cevap versin. Te açıyorum size, en geç yarım saat sonra aşağı inin.

Publiyus: Çok teşekkürler kardeş. Rab seni bereketlesin. (biniyorlar - yukarıda Antonius yatakta uzanıyor)

Efendimiz, rahatsız mı ediyoruz? Geldik uzak yerden, Kartago'dan. Bize Rab İsa'nı yolunu daha iyi öğretirebilir misiniz?

Antonius: Peki, ama çok vaktım yok. Bende bir sürü hayvan var, lazım onlara bakayım!

Fortunatus: Aaa! Nerede, ya? Bize aşağıda dediler ki, hiç aşağı inmezmişiniz, hep burada kulede kalırmışınız.

Antonius: Doğru, hep burada kalıyorum. Bu kulede altı çeşit hayvana bakıyorum.

Publiyus: Efendimiz, şaşırtıriyorsunuz bizi. Ne demek istiyorsunuz?

Antonius: Yok... ciddi söylüyorum size. Benim çok işim var: iki kartalım var, onları uslantırmam gerek. İki de şahinim var, onları terbiyeleştiriyorum. İki tavşana bakıyorum, uzaklara kaçmasınlar. Sonra, bir tane yılan - onu hep sepette tutuyorum; bir katır - ona her gün yük bindiriyorum ve en sonunda, bir de aslanım var, onu hep zaptettiriyorum.

Fortunatus: Hii, aslan mı? Nerede? Nerede? (Publiyus'un arkasında saklıyor)

Publiyus: Ben de bir şey göremiyorum. Kardeş bizimle eğlenme!

Antonius: Hehe... buraya gelen herkes sizin gibi şaşıyor. Ama ben gerçekte o altı hayvana bakmaktan başka şeylere hiç vaktım kalmıyor... Oturun bakalım size anlatacam. (kendisi ayağa kalkıyor, onlar oturuyor – sayfa 13-24 lazım önlü arkalı basılsın – Antonius isterse her hayvanla ilgili sözleri kağıttan okuyabilir; bitince o hayvanın resmini duvara yapıştırıyor)

- iki kartalım var: onlar benim iki gözümdür. Bir şey gördüler mi, mutlaka ona yapışıp üzerine atlıyorlar. Oraya buraya uçuyorlar, hiç beni seslemiyorlar. Onları zaptettirmek çok zor.

- Sonra, bu iki elimi görüyorsunuz ya. İşte, iki şahin onlardır: bir şey yakaladılar mı, onu brakmak istemiyorlar. Çok zor veriyorum onlara, o kadar mallara bağlı olmasınlar.

- Sonra, iki tavşan dedik: onlar da benim iki ayağımdır. O kadar kolay dışarı kaçıyorlar ki, mutlaka kümeste tutmam lazım, yoksa onları durduran yok.

- Ama en zor hayvan yılandır: te bu dilim var ya! Dilim o kadar kıvrak ki, hiç istediğim gibi hareket etmiyor. Üstelik zehir doludur. Dikkat etmedim mi, hem kendime, hem başkalarına onunla ölüm getireceğim. O aslında 32 dişten oluşan bir kafesin içinde duruyor, ama o kafes hiç para etmiyor. Hep istemeden yanlış bir şey söylüyorum, insanları kırıyorum.

- Bir de o katır var ya - her gün ona yük koyuyorum. O da benim bedenimdir. Fazla yük koydun mu, inatlaşıp geri tepiyor, başkalarına da zarar veriyor.

- En sonunda o aslan var: biliyorsunuz, aslan hayvanların kralıdır ve en zor terbiyeleş-tiriliyor. İşte, o da benim yüreğimdir. İnsanın yüreği çok aldatıcı ve değişken bir şeydir. Onda kocaman kuvvetler saklı duruyor - onları doğru kullanmayı öğrendin mi, fayda getirebilirsin. Ama o canavarı kendi haline braktın mı, sadece başkalarına zarar veriyor. Gördüğünüz gibi, bütün günüm dolu, hiç boş vaktım kalmıyor.”

Fortunatus: Aaaa... şimdi anladım. Sanıyorum senin buradaki işin daha zordur, ne kadar aşağıda hayvanlarla uğraşan öbür kardeşlerin işi.

Publiyus: Şimdi anlıyorum apostol Pavlus ne demek istedi: “Çünkü Allah bize korkaklık ruhunu vermedi, bize kuvvet ruhu, sevgi ruhu, disiplin ruhunu verdi.”

Antonius: Evet, ne yazık ki, bugünlerde birçok kişi imanlı diye geçiyolrar, ama kendi hayatına hiç dikkat etmiyorlar. Ama olmuyor, o hayvanlara güzel bakmadık mı, kuduracaklar, bizi de bitirecekler.

Publiyus: Çok haklısın kardeş... sana binlerce teşekkür olsun. Bu dersi bütün imanlılara verecez. Allah seninle olsun! (çıkıyorlar)

- iki kartalım var: onlar benim iki gözümdür. Bir şey gördüler mi, mutlaka ona yapışıp üzerine atlıyorlar. Oraya buraya uçuyorlar, hiç beni seslemiyorlar. Onları zaptettirmek çok zor.